Watermunt, Mentha aquatica L., uit de Lipbloemenfamilie valt op doordat de overblijvende plant vaak grotere vlakken bezet en een sterke pepermuntgeur heeft.

De bloeiwijze bestaat vaak uit een eindelingse bol die groter is dan de een of twee lager geplaatste schijnkransen in de oksels van de bovenste schutbladeren. Soms ontbreekt de bolvormige bloeiwijze aan de top. De kleur van de bloemen is roodachtig lila. De kelk is buisvormig tot 4-5 mm lang en heeft vijf lancetvormige tanden, die langer zijn dan breed. De kroonbladen zijn erg op elkaar gelijkend, waardoor het typische tweezijdig symmetrische karakter dat lipbloemen normaal te zien geven, moeilijk te zien is. Dit effect wordt nog versterkt doordat aan het 'bovenste' kroonblad moeilijk te zien is dat het in feite een uit twee kroonbladen samengesteld blad is. De vier meeldraden steken buiten de trechtervormige kroonbuis uit net als de ene stijl met twee stempels. Bestuiving geschiedt door over de bloeiwijze rondscharrelende insecten en is veel minder specifiek dan wat we normaal zien bij de tweezijdig symmetrische lipbloemen.

De kruisgewijs geplaatste bladeren zijn eirond tot langwerpig en de bladrand is gezaagd tot gekarteld. Ze zijn kort gesteeld en boven in de plant zelfs vrijwel zittend. De kleur kan wat paars aangelopen zijn. De vierkante, rechtopstaande stengel is behaard. Zowel bovengronds als ondergronds hebben de stengels en wortels grote uitlopers, waarmee de planten grote oppervlakten kunnen bezetten en zich vegetatief uitbreiden. In de winterperiode kunnen zelfs uitlopers in het water te vinden zijn. Niet bloeiende planten in het voorjaar en de winter vallen ook op door de frisse pepermuntgeur, waarin menthol een hoofdrol speelt.

Watermunt staat op vochtige, soms zelfs brakke bodems. Je vindt de algemeen voorkomende plant langs waterkanten en sloten, in moerassen en in licht loofbossen, in natte duinvalleien en in riet- en blauwgraslanden.

MM_120920