Een eigenaardig kenmerk, namelijk in het bovenste deel van de plant onder de knopen waar de bladeren tegenover elkaar staan, zijn bruingekleurde plakkerige ringen te vinden, die als een afweer tegen insecten dienen, die langs de stengel omhoog willen kruipen. Die ringen bestaan uit fijne klieren, die herinneren aan iets kleverigs, vandaar het begrip 'pek' in de naam. We hebben in ons geval te maken met Rode pekanjer, Silene viscaria (L.) Jess., uit de Anjerfamilie of Caryophyllaceae. Een oudere naam die je nog wel tegen kunt komen is Lychnis viscaria L..

De meerjarige planten hebben afgezien van de beklierde ringen kale, rechtopstaande stengels. Deze spruiten uit de houtige liggende basis waaraan ook niet bloeiende rozetten en scheuten staan. De stengels zijn weinig tot niet vertakt zijn, behalve in de eindelingse tweetakkige bijschermen, die wat langer kunnen uitgroeien dan bij de verwante Pekbloem. Aan de stengels, die onbehaard zijn, staan de bladeren tegenover elkaar. Ook deze zijn onbehaard en hebben een gave rand. De onderste zijn langwerpig en naar boven toe worden ze niet alleen kleiner, maar neigt de vorm naar eirond met een top. Ze kleuren blauwgroen door het bezit van een waslaagje.

In het tweetakkig bijscherm staan nogal veel bloemen bij elkaar. Ze hebben een niet al te lange bloemsteel en een smalle vergroeide kelk, die met fijne haren bezet is. De kelk heeft 10 nerven. De kroonbladen hebben een smalle nagel, die opgesloten zit binnen de kelk. De plaat van de kroonbladen is omgekeerd eirond, waarbij de top een beetje is uitgerand. De kleur is rozerood tot lichtpaars en de lange priemvormige bijkroonbladen vallen op. Er zijn tien meeldraden en het bovenstandig vruchtbeginsel heeft vijf stijlen met stempel. De bloemen bloeien eerst mannelijk en pas daarna rijpen de stijlen met stempels. Een goed systeem om zelfbestuiving te voorkomen.

Het vruchtbeginsel ontwikkelt zich na bestuiving en bevruchting tot een doosvrucht, die op een steel staat binnen de kelk.

MM_250303